Anna antwoordde aan haar geliefde zus: "O lieve Dido, het past jou niet eeuwig bedroefd te zijn. Je wenst toch niet altijd alleen en zonder kinderen een leven te leiden. Waarom geef je niet toe aan de liefde. Geen mannen hebben jou ooit op andere gedachten gebracht,noch in Afrika,noch in de stad van de Tyriërs. Iarbas heeft je ten huwelijk gevraagd en andere koningen van Afrika ook. Jij echter hebt altijd geweigerd. In Afrika omringen nu vijanden ons. Misschien bereidt onze broer wel een oorlog tegen ons voor. Zeker door de hulp van de goden zijn de schepen van de Trojanen hier naartoe gedreven. Door de verbintenis van de twee volken zal onze stad krachtig zijn. De roem van Carthago zal zich naar de sterren verheffen door et verenigde leger.Vraag jij slechts toestemming aan de goden en verzin redenen voor uitstel" Door deze woorden zette zij het hart van Dido in vuur en vlam en zij gaf hoop aan haar weifelende geest en maakte haar gevoel voor schaamte los.