Onmiddellijk na het voorstel sprongen soldaten op; ze grepen de 2 leiders vast en smeekten de situatie door hun onenigheid en koppigheid niet ten spits te drijven. Het probleem was eenvoudig; ofwel bleven ze, ofwel vertrokken ze, als iedereen maar hetzelfde meende en akkoord ging; in onenigheid zagen ze echter geen enkele redding. De discussie duurde tot middernacht; tenslotte was Cotta van z'n stuk gebracht en gaf hij zich gewonnen; Sabinus? voorstel haalde het; er werd gemeld dat ze bij het ochtendgloren zouden gaan. De rest van de nacht bracht men door zonder te slapen; omdat elke soldaat keek tussen zijn gerief wat hij bij zich kon dragen, en welk gereedschap van het winterkamp hij noodgedwongen achter moest laten. Zo vertrokken ze bij het krieken van de dag, als mensen die ervan overtuigd waren dat ze niet van de vijand, maar van een erg goede vriend raad gekregen hadden. Ze vertrokken in een zeer lange colonne en een erg grote tros.