Zonder vrouwen zal Rome uitsterven!
Weinig vrienden waren Romulus gevolgd naar de stad Rome, die hij op de Palatijn gesticht had en met stadswallen versterkt had. En zo verzameld de koning mensen van alle soorten, die in hun staat de wetten veracht hadden, en ook slaven, die hun wrede meesters waren ontvlucht, in de stad. De nieuwe stad, die in korte tijd zeer sterk was geworden door de menigte van mannen, was opgewassen tegen om het even welke oorlog van de naburige staten.
Vrouwen ontbraken echter en reeds klaagden de Romeinen bij hun leider: ?Hoelang nog zullen wij tenslotte zo'n leven verdragen? Wij, mannen, leven alleen in lege huizen. Wij kunnen altijd alleen maar met de honden spelen. Het staat vast dat op die manier kinderen ons nooit zullen begroeten als wij naar huis terugkeren. Welke nakomelingen zullen, als wij dood zijn, onze stad bewonen? Aan jouw, Romulus, vraagt jouw volk echtgenoten.
En zo zond Romulus, die begreep dat weldra zijn stad zal uitsterven, gezanten naar de naburige volkeren, al zegend: 'Schenk jullie dochters ten huwelijk aan de Romeinse jeugd. Wij hopen immers dat, van zodra wij verbonden zijn met het bloed, voor eeuwig een bondgenootschap zal zijn tussen onze volkeren.?
Maar nergens werden de gezanten welwillend aanhoord, zo verachte ze tegelijk de nieuwe stad en tegelijk de groeiende macht van de nieuwe stad voor zichzelf en voor hun nakomelingen. Als wij onze dochters aan die boeven geven, zullen er zelfs nog meer boeven op de wereld worden gezet en weldra zullen zij ons onderdrukken; uit onze weldaad zelfs ontstaat onze ondergang.
Dikwijls ontstaat er uit onenigheid later verzoening.
Romulus die dit met moeite verdroeg en uit noodzaak gedwongen werd, besloot uiteindelijk geweld te gebruiken. Hij bereidde spelen voor. Vervolgens beval hij dat de naburige volkeren werden uitgenodigd op het spektakel. Vele kwamen van overal samen, omdat zij niet alleen het schouwspel van de spelen maar ook wenste de nieuwe stad te zien, vooral de Sabijnen, die het dichtste bij woonden, samen met vrouwen en kinderen, terwijl ze geen kwaad en geweld vermoeden. Nadat ze welwillend ontvangen zijn, bezoeken ze de stad, ze waren verwonderd dat Rome in zo'n korte tijd zo gegroeid is.
Wanneer het tijdstip van het schouwspel aangebroken was en de geesten en ogen daarop gericht waren, dan roofden de Romeinse jongeren plotseling zo veel mogelijk Sabijnse meisjes. De Sabijnen probeerden woedend hun meisjes te verdedigen maar omdat ze minder in aantal waren en omdat ze ongewapend gekomen waren, worden ze gemakkelijk door de Romeinen van hun grondgebied verdreven. Door woede en pij geschokt , zijn ze tenslotte naar huis vertrokken, terwijl ze riepen dat ze zouden terugkomen en het onrecht zouden bestraffen.
Alhoewel de geroofde meisjes in het begin niet meer hoop hadden en niet minder woede, heeft Romulus hen toch na een korte tijd overtuigd dat de Romeinen omwille van de hoogmoedige woorden van hun vaders zulk geweld hebben gebruikt en dat zij hen geroofd hebben uit liefde. En zoals dikwijls later uit onenigheid later verzoening ontstaat, zo ook leefden de Sabijnse meisjes tenslotte in grote eendracht samen met hun mannen en hun nieuwe meesters.
Maar hun vaders en broers, die de vernedering niet waren vergeten, hadden een oorlog voorbereid tegen de Romeinen, keerden weinige jaren later ,nadat zij een groot leger hebben gevormd, om de stad aan te vallen.
Regel 40 tot 54 "TARPEISICHE ROTS"
Dit stuk ontbreekt, je kan de vertaling van deze regels altijd posten in een reactie, het forum of via een email ;)
Door de moed van de vrouwen worden de mannen gered.
De Romeinse troepen sloegen reeds buiten de stad op de vlucht, en de Sabijnen riepen reeds: "Wij hebben de ontrouwe gastheren overwonnen." Nu weten ze dat het veruit anders is meisjes te roven, en het anders is te vechten met mannen. Door onze moed zullen wij onze dochters en zussen bevrijden van de slavernij en zullen de onrechten van de Romeinen bestraffen. Maar op die plaats, die zij later Forum Romanum noemen, wierp Romulus en enkele dappere jonge mannen, die eindelijk weerstand boden, zich op de Sabijnen, van plan om ofwel te sterven om ofwel de vijand te overwinnen.
Dan durfde de geroofde meisjes, wegens wie de oorlog ontstaan was, gedwongen door liefde en trouw, zich tussen twee slaglinies begeven, aan de ene kant hun vaders en aan de andere kant hun mannen smekend: ?Vergiet a.u.b. niet het bloed dat ons zo dierbaar is! Keer liever uw woede tegen ons! Wij zijn de oorzaak van de oorlog, wij zijn de oorzaak van de wonden en de bloedbaden voor de mannen en de ouders. Wij komen liever om dan zonder jullie moeten te leven!
Dit gebeuren treft de menigte en de leiders. Stilte en een plotselinge rust ontstaat. Vervolgens gaan de leiders uit de slaglinie vooruit. Er wordt niet alleen vrede gesloten tussen hen, maar ook beloven en bevestigen ze dat uit twee staten in de toekomst één staat zal zijn en de Sabijnen door de Romeinen in hun staat zullen worden ontvangen. En wegens de moed van de Sabijnse vrouwen, die de mannen had gered, waren de Romeinse vrouwen in het vervolg altijd vrijer dan de vrouwen van andere volkeren.